Akt II

Kardynał Mazarin umiera, pozostawiając 23-letniego Ludwika u pełnej władzy. Odtąd królowa matka przestaje się na dworze liczyć. Władca staje się tytułowym Królem Słońce, rekompensując sobie dotychczasowe lata ucisku zyskaniem kontroli absolutnej nad państwem. Zawiera owocne i namiętne romanse, zatraca się w ramionach coraz to nowych dam dworu. Nakłada też nad swój lud wysokie podatki, by móc zbudować słynny po dziś dzień symbol Francji – Wersal, będący rozwinięciem myśliwskiego pałacyku jego ojca. Wtrąca też do Bastylii znanego szerokiemu gronu Człowieka w Żelaznej Masce, którym był (jak ośmielają się przypuszczać historycy) jeden z przywódców Frondy – diuk de Beaufort. Wreszcie wieńczy też ślubem swą miłość do guwernantki jego nieślubnych dzieci – Franciszki d'Aubigné, , późniejszej markizy de Maintenon (król nadaje jej szlachectwo i dobra ziemskie). Akt II kończy się w momencie oświadczyn Ludwika Franciszce i mowie królewskiego artysty - Moliera, swoistego przewodnika po tej zapierającej dech w piersiach historii.