Umiera Ludwik XIII, pozostawiając na tronie pięcioletniego syna, za którego rządy regencyjne prowadzi jego matka, Anna Austriaczka wraz z Kardynałem Mazarin ( jej despotycznym doradcą, a jak głoszą niektóre źródła – także i kochankiem). Władza absolutna, jaką dzierży w dłoniach ta niezwykła para, doprowadza w rezultacie do bunty, tzw.Frondy, toczącej się podczas francusko-hiszpańskiej wojny. Król-dziecko wymyka się nocą do Saint Germain, by uniknąć niechybnej śmierci z rąk buntowników. I tu zaczyna się nasza opowieść.

Akt I

          Ludwik XIV Burbon dorasta, jako mniej więcej 21 letni młody mężczyzna zakochuje się bez pamięci w młodziutkiej włoskiej emigrantce, siostrzenicy kardynała Mazarin – Marii Mancini. By zaistnieć w oczach ukochanej jako mężczyzna, monarcha wyrusza na toczacą się we Flandrii wojnę pomiędzy Francją a Hiszpanią, by dowodzić swymi wojskami osobiście. Maria nalega, by król pozostał przy niej, ten jednak jest nieugięty. Traf chce, iż Ludwik zostaje ciężko ranny i przez długi czas dwór traktuje go niczym zmarłego, zwracając się ku młodszemu bratu władcy, Filipie. Ukochana króla nie chce pogodzić się z bardzo prawdopodobną śmiercią Ludwika, modli się przy jego łóżku całymi nocami, tonąc bez ustanku we łzach. Po okresie długiej choroby Ludwik XIV powraca jednak do życia – jeden z jego nadwornych lekarzy podaje mu bowiem cudowny lek. Młody król dowiaduje się o wiarołomstwie i zdradzie dworu i godnej zachwytu wierności Marii. Desperacko zakochany w pięknej Włoszce, oświadcza się jej, co Maria ze smutkiem uznaje za niemożliwe z powodu różnicy ich urodzeń. Ludwik uparcie obstaje przy swej propozycji małżeństwa, błagając Marię, by nie negowała możliwości związania się przez nich na zawsze. Innego zdania są jednak matka króla – Anna Austriaczka oraz kardynał Mazarin. Skazują oni Marię na wygnanie i aranżują małżeństwo Ludwika z hiszpańską infantką, Marią Teresą, rozdzielając tym samym parę na wieki. Monarcha we łzach skarży się światu na swój bolesny los, żegnając się z Marią w ich ostatnim uścisku.